Laura Boussauw heeft een turbulente jeugd achter de rug en daardoor moest ze snel opgroeien. In 2019 wou ze zichzelf van het leven beroven, maar een vrouw praatte op haar in. Laura liet haar opnemen in de psychiatrie waar ze de diagnose borderline kreeg. Dat is een persoonlijkheidsstoornis waarbij je het moeilijk hebt om je emoties onder controle te houden en waarbij je ook stemmingswisselingen vertoont. Wat is de impact van borderline op deze jonge vrouw?
Hoe ervaar je zelf dat je borderline hebt? Wat betekent het voor jou?
“Ik kijk niet echt naar de diagnose op zich. Ik ga niet zeggen tegen mensen: ‘Ik heb borderline.’ Ik ga zal zeggen: ‘Ik heb een kwetsbaarheid die ik altijd meedraag… maar ermee omgaan, dat is de kunst.’ Ik kijk liever naar de toekomst dan naar het verleden. Dat vind ik het belangrijkste. Ik was ook gerustgesteld toen ik de diagnose kreeg, omdat ik nu weet wat ik heb en hoe ik eraan kan werken.”
Hoe heb je er dan mee leren omgaan?
“Dat is een lang proces natuurlijk, met vallen en opstaan. Ik woonde soms een tijdje thuis en dan weer een periode in de psychiatrie. Mijn laatste opname was een langere opname van negen maanden in Beernem. Daar keken de begeleiders niet naar de diagnose, maar naar de persoon erachter. Ze kijken naar de mechanismen die je hebt en ze leren je vaardigheden aan om er anders mee om te gaan. Die moet je dan zelf toepassen.”
Is er iets in je leven veranderd door borderline?
“Mijn zelfbeeld is sterk veranderd, want voor de opname was ik een verlegen persoon. Ik durfde alleen praten met mensen die ik echt goed kende, daar kon ik mezelf zijn. Maar eigenlijk had ik het gevoel dat ik nergens mezelf kon zijn. Ik dacht ook dat het leven geen zin had voor mij. Dat was gewoon echt vermoeiend, maar nu is het beter. Ik heb bijvoorbeeld allemaal post-its op mijn muur hangen met motiverende teksten op zoals ‘Je bent het waard’, ‘Je bent een sterk persoon’ en ‘Je wil het, je kan het’. Dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben. Ik ben echt opengebloeid en heb mezelf leren kennen.
Verder ben ik van nature een artistiek persoon. Ik schilder en teken graag, maar ik heb een periode gehad dat ik geen zin had om überhaupt iets te doen. In opname ben ik dan opnieuw begonnen en ik heb veel aan mijn creatieve ziel gehad. Wanneer ik mij niet goed voelde, kon ik mijn emoties op papier neerzetten wat opluchting gaf.”
En wat was de reactie van je omgeving?
“Mijn vrienden en familieleden vond het niet abnormaal dat ik borderline heb, toen ze wisten wat het inhield. Ze herkenden het ook in mij, maar ze vragen zich af of ze iets verkeerd hebben gedaan. Ik vind dat je niet echt een schuldige moet zoeken. Het is niet mijn fout. Het is niet hun fout. Het is gewoon de loop van omstandigheden.”
Heb je hulp gekregen van hen?
“Mijn familie wou wel helpen, maar ze wisten niet goed hoe ze ermee moesten omgaan. Ik heb wel veel steun gehad aan mijn beste vriendin Kiara. Zij heeft me in elke omstandigheid gesteund en ik ben haar daar dankbaar voor. Zij was de enige die er altijd voor mij geweest is. Zij oordeelde niet en is altijd begripvol tegenover mij. Elke keer als het niet goed met me gaat, kan ik bij haar terecht.
Veel mensen hebben mij ook laten vallen telkens als ik in opname ging. Ik vind dat jammer, want ik ben ook maar een mens, net als iedereen. Iemand die er is voor je, betekent zoveel. Als ik Kiara niet had gehad, dan weet ik niet hoe het afgelopen zou zijn.”
We leven in een maatschappij waar de druk hoog ligt. Is er te weinig erkenning voor mensen met een psychische kwetsbaarheid?
“Ja. Je krijgt dan commentaren te horen zoals ‘Doe een keer normaal’, maar zo gemakkelijk gaat dat niet.”
Heb je ooit zulke opmerkingen gehoord?
“Zeker in het begin. Zelfs voor de opname. Ik voelde mij niet goed in mijn vel. Telkens als ik daarover wou praten met een klasgenoot of een vriend, dan gingen die daar licht over. Ze zeiden dat het niet erg was en dat het allemaal in orde zou komen.”
Hoe gaat het nu eigenlijk echt met jou?
“Ik ga niet zeggen dat alles goed is. Mijn leven bevat positieve dingen, maar ik heb ook mijn mindere dagen. Je blijft die kwetsbaarheid houden en je blijft er gevoelig voor als het minder gaat. Elke dag ga ik een nieuwe strijd aan met mezelf, want ik heb nog steeds angst om te hervallen in een donkere periode.”
Wat zou jij zeggen tegen mensen die in dezelfde situatie zitten als jij toen zat?
“Ik zou willen meegeven, het is misschien cliché, maar je komt er echt wel. Het is moeilijk en je gelooft het nu niet. Het maakt jou niet uit wat ik zeg, maar je gaat er komen. Het kan zijn dat het niet werkt bij die psychiatrie of psycholoog, maar je gaat wel iemand vinden met wie het wel klikt. Ik heb ook een pad moeten afleggen en ben er ook geraakt. Je mag niet opgeven. Dat is het belangrijkste.”